«Ὑπάρχουν δρόμοι καὶ δρόμοι ποιητικῆς ἔκφρασης καὶ πλεῖστοι ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν.
Ἄλλους ἡ ποίηση καταναλώνει.
Κι ἄλλοι στέκονται ἀπάνω της, ὅπως οἱ ἀκροβάτες τοῦ τσίρκου σὲ τεντωμένο σχοινί.
Στοὺς δεύτερους ἀνήκει ἡ Μαρία καὶ στοὺς πρώτους οἱ φίλοι της».
2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021

Ἔστειλαν ἕνα ἀθῶο παιδὶ
πένθιμα νὰ σημάνει τὴν καμπάνα
μὰ αὐτὴ δέν ἤχησε.
Μεγάλος ἄντρας γνωστικὸς δοκίμασε
κι ἐκείνη συνέχισε ν’ ἀρνεῖται.

Ἔμειναν ὅλοι ἄφωνοι, μαρμαρωμένοι.
Τότε, ἄρχισε ἡ καμπάνα νὰ χτυπὰ
κι ἀκούστηκαν στὰ πέρατα τῆς γῆς
σκοποί χιλιοτραγουδισμένοι.

Ὅλοι τὰ μάτια σήκωσαν στὸν οὐρανὸ
κι ἕνας ἀετός, βασιλαετὸς
μὲ ἀπλωμένα τὰ φτερὰ
πετοῦσε ἀφήνοντας σκιὰ στὸν τόπο.

Μὰ σὰν ἐκεῖνος μεσουράνησε
πῆρε μαζὶ του ὅλων τίς ψυχὲς
καὶ γίναν φῶς
μέχρι κι αὐτῶν ποὺ κρατῆσαν
τὰ μάτια τους κλειστά.

Καστρί, 2.9.2021