Η Μαρίνα περιγράφει το «κλίμα» που επικρατούσε στο πρώτο της σχολείο εκείνα τα δύσκολα χρόνια, και γενικά τη ζωή και το «παρασκήνιο» στα σχολεία.
Μέσα από την ιστορία της παρουσιάζεται η νοοτροπία των κατοίκων και ιδιαίτερα των γυναικών της επαρχίας, η καθημερινότητα ανύπαντρων γυναικών σε μια άγνωστη επαρχιακή πόλη καθώς και η κοσμοθεωρία της, που δίνει βάρος στη θετική σκέψη: «Δεν έβγαζα και δεν βγάζω εύκολα συμπεράσματα για κανέναν και για τίποτε». Όπως λέει ένα ποίημα, «Οι άνθρωποι είναι σαν τους δρόμους, για να τους γνωρίσεις πρέπει να τους περπατήσεις!»
Αλλά, και στη μαθηματική σκέψη: «Το καθετί το έβλεπα σαν ένα πρόβλημα που με προκαλούσε να το λύσω. Τα μαθηματικά με βοηθούσαν να βρίσκω κανόνες και συλλογιστικές πορείας. Η λογική και η φιλοσοφία τους δείχνει, πως με υπομονή και συγκέντρωση μόνο σ’ αυτό που κάνεις, θα οδηγηθείς γρηγορότερα στη λύση του προβλήματος».