Η δι­ε­ξα­γω­γή του EURO 2020 κα­θυ­στέ­ρη­σε εξαι­τί­ας της παν­δη­μί­ας αφή­νο­ντας όμως ένα εντυ­πω­σι­α­κό απο­τύ­πω­μα. Οι χώ­ρες και οι λαοί της Ευρώ­πης ξε­δί­πλω­σαν με υπε­ρη­φά­νεια ση­μαί­ες και χρώ­μα­τα με λι­ο­ντά­ρια και αε­τούς, ήλι­ους, αστέ­ρια και φεγ­γά­ρια και όσα δεν βά­ζει ο νους. Η Ευρώ­πη ξε­χά­στη­κε με τη χα­ρά και την έξα­ψη εντός και εκτός σταδίων και σχε­δόν η μι­σή ΕΕ έπαι­ξε μπά­λα στα τε­λι­κά. Σε και­ρούς ζο­φε­ρούς, το πο­δό­σφαι­ρο τέ­τοιου επι­πέ­δου είναι λυ­τρω­τι­κό.

Όπως τό­τε, όταν με­τά τον Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο εμ­φα­νί­στη­κε ένα πε­ρί­ερ­γο λι­ο­ντά­ρι για να μη φο­βού­νται πια οι Ευρω­παίοι στη ζού­γκλα του κό­σμου. Μη­χα­νι­κό ήταν και έπρε­πε να το κουρ­δί­ζουν. Με τέ­τοι­ες ιστο­ρί­ες έμα­θε να πορεύεται η ευρω­πα­ϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση. Η ΕΕ να θέ­λει να είναι ελ­κυ­στι­κή και ο κό­σμος να κου­ρά­ζε­ται εύκο­λα με τους ευρω­πα­ϊ­κούς εγω­ι­σμούς.

Σε τού­το το τα­ξί­δι, άλ­λο­τε συ­ναρ­πα­στι­κό και άλ­λο­τε βα­ρε­τό, το πο­δό­σφαι­ρο δι­η­γεί­ται εξί­σου όμορ­φες και αταί­ρι­α­στες ιστο­ρί­ες για την Ευρώ­πη που δεν λέει αιώ­νες τώ­ρα να ημε­ρέ­ψει ο νους της και να λο­γι­κευ­τεί ανα­πο­λώ­ντας μό­νο το πα­ρελ­θόν.