Το νέο μυθιστόρημα του Γ. Μ. μετά το «Σακραμέντο». Το μέλλον που μοιάζει με το σήμερα. Σαν εσχατολογικός κόσμος. Γραφή.

«Η ισορροπία των επίπλων βάραινε προς το παρελθόν, διατηρούσαν όμως μια γυαλάδα όχι καταθλιπτική, αφού τα χαρακτήριζε κάποιος βαθμός καλαισθησίας. Στην περίμετρο του δωματίου υπήρχαν τοποθετημένες καρέκλες, όλες της ίδιας κοπής, τακτικά βαλμένες η μια δίπλα στην άλλη για την εξυπηρέτηση των πολυάριθμων συναθροίσεων που, εκτός από τις τετ α τετ συναντήσεις, λάβαιναν χώρα εκεί με σκοπό την επίτευξη υπερφυσικών φαινομένων.

»...μετακινήσεις αντικειμένων και παραγωγή ήχων, αιφνίδιες διαβαθμίσεις της φωτεινότητας ή μεταβολές στη θερμοκρασία, ανυψώσεις και αιωρήσεις, φασματικές εμφανίσεις, ακόμη και υλοποιήσεις –τόσο υλικές, που μπορούσαν, εκτός από την όραση, να ικανοποιήσουν και την όσφρηση, ακόμη και την αφή πολλές φορές των πιο δύσπιστων– ήταν κάποια από τα φαινόμενα που εκδηλώνονταν σ’ αυτό το σαλόνι.»

Οι ήρωες του Χαρράν υπακούουν στη νομοτέλεια του κόσμου τους· όλοι, εκτός από έναν, που επιστρέφει από την επικράτεια της σιωπής διεκδικώντας το καινούργιο του πρόσωπο.