Είναι αχάριστοι βλέπεις οι άνθρωποι, πολύ αχάριστοι. Κατηγορούν τη βροχή που τους χαλάει τη διάθεση, που τους ανακόπτει τις εξόδους· τρέχουν ν’ αγοράσουν ομπρέλα, αδιάβροχα, προστατευτικά να μην τους βρέχει, να μην τους χαλάει την εικόνα, να μην τους ανατρέπει το πρόγραμμα. Αχ πόσο αχάριστοι είναι οι άνθρωποι! Και το χειρότερο είναι που δεν το καταλαβαίνουν. Και μόνο τη δική μου ζωή να κοιτούσαν· και μόνο αυτό να έβρισκαν τον λιγοστό χρόνο να έκαναν, θα μάθαιναν, τουλάχιστον, ένα πολύτιμο μάθημα: για να βρεχόμαστε πέφτει η βροχή· για να γινόμαστε μούσκεμα. Μα αυτό το μούσκεμα του ουρανού πάνω στα στεγνωμένα μέλη μας είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία. Είναι ζωή. Έτσι ζωντανεύω εγώ —δεν βλέπετε;— έτσι μονάχα ζωντανεύω…