Παραμένουν ενδιαφέροντες οι αναστοχασμοί (κι οι ορφάνιες τους) αλλά με την διακινδύνευση των θαυμάτων (παραλίγο να πω των ερώτων) είναι που νοστιμίζουν οι βιοτές. Κι όσοι δεν παρίσταναν τους ορφανούς, είχαν κι όνομα και σώμα και θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία. Είχαν και πνευματικό και πολιτικό κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Εκεί ήταν το μυστικό προσκυνητάρι του μικρο-Κωσταντάκη τους, εκεί και το άσβεστο καντήλι της σεπτής του μνήμης. Η Ρωμιοσύνη σκάλιζε δικέφαλους στα τέμπλα της, τους κένταγε στα προικιά και στα Χριστόψωμά της, σιγόψελνε προσευχές στις εκκλησιαστικές ακολουθίες της, νανούριζε τα βλαστάρια της τάζοντάς τους την Πόλη, φυλάγονταν και πενθούσε τις Τρίτες και με κάθε ευκαιρία ευχόταν και του χρόνου στην Πόλη.
Όλα ετούτα δεν είναι μοναχά σπαράγματα του παρελθόντος, είναι στοιχειά και στοιχεία ταυτότητας, για να χορτάσει ο κόσμος ψωμί κι ουρανό. Και για να ψωμιστεί ο κόσμος, τα καρβέλια του χρειάζονται το φύραμα της παράδοσης κι όχι τις φύρες της απομάγευσης.