«α, να σου πω:
είναι απίστευτο πόσο μου αρέσεις ακόμα.
το κατάλαβα προχθές
που σε είδα στην κηδεία μου»

Ποιος είναι ο ορισμός της μοναξιάς; Εξασκείται κανείς στην απουσία; Με πόσους πάταγους το λεπτό χτυπά μία καρδιά; Είναι ο έρωτας πολυτέλεια για τον Έλληνα φορολογούμενο; Πώς φτάνει κανείς στον Θεό μέσω της ερωτικής εγκατάλειψης;
Ποια είναι «η κυρία τάδε»; Κατοικεί στην Αθήνα πάντα, την γνωρίζουν καλά οι ντελιβεράδες στις γειτονιές των Εξαρχείων κι όμως μοιάζει να κατάγεται από τις απαρχές του κόσμου. Είναι η γήινη της κάθε μέρας και η αρχετυπικά άυλη μιας αναπότρεπτης αθανασίας, βιβλικές καταστροφές ξεσπούν επειδή δεν φόρτισε το κινητό της.
Σε έναν κόσμο όπου λείπει το ερωτικό αντικείμενο ο θάνατος δεν έχει θέση γιατί η απουσία «εκείνης» έχει πάρει τη θέση του.
Δίχως περιστροφές κι ανερυθρίαστα, το ποιητικό υποκείμενο δηλώνει πως ο έρωτάς του, ο έρωτας εν γένει, ξαναγράφει την Ιστορία, επανανοηματοδοτεί τις Τέχνες, εμπλουτίζει τα φτωχά ελληνικά του, διαμορφώνοντας το συντακτικό της σάρκας, οδηγεί στην επανάχαραξη των συνόρων του κόσμου όπως τον ήξερε, αλλάζει τον τρόπο που αναπνέουν οι άνθρωποι, εναρμονίζοντας τον ρυθμό τους στα βήματα του άλλου.
Στο τέταρτο και πιο μεστό του βιβλίο, την ποιητική ενότητα «Εγώ θα σου μάθω πουλάκι μου», ο γιώργος δομιανός χαρτογραφεί με σπαρακτική αμεσότητα έναν έρωτα σε πρώτο πρόσωπο και με διαρκή απεύθυνση στο Εσύ, αποτυπώνοντας την ερωτική απουσία με τόση τεταμένη ακρίβεια και γλαφυρή μελαγχολία που μετατρέπεται σε αγωνιώδη ορισμό της ύπαρξης.