Όπως γράφει στον πρόλογο η συγγραφέας, «τσέρπη» λένε στο νησί της το σύννεφο από μικρές σταγόνες θάλασσας που σηκώνονται από τα κύματα στην ατμόσφαιρα όταν φυσάει δυνατός άνεμος.

Μεταφορικά οι έντεκα μικρές ιστορίες αυτού του βιβλίου έρχονται νοσταλγικά σαν τις μικρές θαλασσινές σταγόνες της τσέρπης να αφήσουν στην ψυχή μας την αλμυρή αλλά και δροσιστική γεύση τους.

Με ένα μοναδικό προσωπικό ύφος, η Γιακουμίνα Πέντε αφήνει για λίγο τη βιοποριστική της ασχολία με τη μικρή τουριστική της επιχείρηση και πιάνει το μολύβι για να βγάλει από τη λήθη γεγονότα αλλά και θρύλους, με ερέθισμα τα παιδικά της ακούσματα στις αποσπερίδες τις μεγάλες χειμωνιάτικες νύχτες στο νησί και τις ιστορίες που διηγόντουσαν ηλικιωμένοι που έχουν ήδη φύγει από τη ζωή.

Με παρακαταθήκη το πρωτογενές αυτό υλικό, σμιλεύει τους ήρωές της, με τα πάθη τους, την αθωότητα και τα ελαττώματά τους. Στον μικρόκοσμο του νησιού αυτοί οι απλοί άνθρωποι ταλαντεύονται ανάμεσα στις επιθυμίες τους, τους νόμους της μικρής κλειστής κοινωνίας και τον φόβο του Θεού. Με την αυθόρμητη αφηγηματική της δεινότητα καταφέρνει να μας παρασύρει να μπούμε για λίγο στη ζωή τους και να ζήσουμε επεισόδια μόλις από το χθες που φαντάζει όμως στις μέρες μας τόσο μακρινό.