Στην «Ερατώ» γνωρίζουμε ένα κοριτσάκι επιφανούς οικογένειας της Σμύρνης που ήρθε η στιγμή να πάει επιτέλους στο Ομήρειο Παρθεναγωγείο και η χαρά της είναι απερίγραπτη. Μας συστήνει τους γονείς και τα αδέλφια της και μέσα από τις διαδρομές που κάνει περπατάμε στα σοκάκια της πόλης, μυρίζουμε, γευόμαστε, βλέπουμε κι ακούμε όλα αυτά τα γοητευτικά στοιχεία που την απαρτίζουν. Με ιδιώματα που ομορφαίνουν την αφήγηση και επεξηγούνται στο τέλος της κάθε σελίδας, η συγγραφέας καταγράφει άψογα την παιδική ηλικία της Ερατούς, δημιουργώντας έναν άκρως ρεαλιστικό χαρακτήρα, γεμάτο θαυμασμό για τα νέα πράγματα που μαθαίνει, για όσα αντικρίζει στα σοκάκια και στην αγορά, στο σχολείο και στο σπίτι της, τα ραφτάδικα, τα γυαλάδικα, την Αγία Φωτεινή, «ήταν και δεν ήταν ακόμη μαθήτρια, ήταν και δεν ήταν ακόμη καλοκαίρι…» (σελ. 12). Ζηλεύει τον Σίμο και τον Κωστή, τ’ αδέλφια της, που σπουδάζουν στην Ευαγγελική Σχολή, το καμάρι της πόλης, και γνωρίζει τη Διδώ Σωτηρίου, με την οποία μοιράζονται και καταγράφουν ως συμμαθήτριες χιλιάδες ιστορίες.

Η Ερατώ είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα κι ας είναι ακόμη παιδί, αφού, κόντρα στον πατέρα της, που κάνει όνειρα να σπουδάσει τους γιους του γιατρό και δικηγόρο αλλά ως προς την Ερατώ θεωρεί πως πρέπει να μάθει καλή οικοκυρική και μετά ας σπουδάσει δασκάλα και μόνο, θέλει μόνη της να ορίζει τα όνειρά της και δε βλέπει την ώρα να μεγαλώσει. Είναι ένα κορίτσι που θέλει να φοράει παντελόνια, να γράφει και να γεμίζει τα χέρια της μελάνια σε μια εποχή που τα κορίτσια μαγείρευαν και φόραγαν φουστάνια, κι έχει ως όνειρό της να ανοίξει βιβλιοπωλείο στην Ευρωπαϊκή Οδό, μικρό και νοικοκυρεμένο. Την Πρωτοχρονιά του 1922 όμως όλα τα έθιμα για γούρι και καλοτυχία πήγαν στραβά, ήταν η γρουσουζιά άραγε για όσα ακολούθησαν; Δεν παρατίθενται με λεπτομέρειες παρά σχεδόν αφαιρετικά τα δυσάρεστα γεγονότα του Σεπτέμβρη του 1922, κι έτσι παρακολουθούμε την Ερατώ να φεύγει με τους δικούς της, αφήνοντας πίσω πολύτιμα πράγματα και την ίδια της τη ζωή, οπότε μια μελαγχολία και μια πίκρα την κατατρύχει ίσαμε τώρα. Η Σμύρνη για την Ερατώ ήταν μια μεγάλη γιορτή με μαγαζιά, μουσικές, ανθρώπους, «το καλύτερο απ’ όλα της τα παραμύθια, αυτά που τελικά δεν χάθηκαν», γι’ αυτό και τα έκανε βιβλίο για να αγαπήσουν κι άλλοι μαζί της τη Σμύρνη. Σε αυτό βοηθάει και η εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου που θυμίζει κολάζ και είναι γεμάτη χρώματα κι ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες.