Ωραίο παιχνίδι αυτό δεν είναι; Να γίνω εγώ εσύ και εσύ εγώ να γίνεις;
Και σένα να σε λένε «Ελαφονταίν» κι εμένα να με λένε...;
Πώς σε λένε;
Και έτσι ζούμε εμείς καλά, κι αυτοί... καλύτερα;
Όχι!
Γι’ αυτό με έστειλε, ο παππούς ο Αίσωπος, να φέρω την ειρήνη. Γιατί λέει ότι αυτός τα φταίει που τα ζώα αυτού του δάσους δεν μιλάνε μεταξύ τους, δεν κάθονται μαζί στο φαγητό, δεν παίζουν σαν ομάδα, ενωμένοι, δεν βγαίνουν βόλτα όλοι μαζί στο δάσος, δεν τραγουδούν, δεν αγαπούν, δεν αγαπιούνται.
«Αυτό το “δεν”, Ελαφονταίν, θέλω να σβήσεις. Αυτό το “δεν” με καίει. Σβήσ’ το». Αυτό μου είπε ο παππούς Αίσωπος.
Δεν τρώει, δεν κοιμάται, δεν γελάει. Έχει τύψεις. Που με τους μύθους του, άθελά του, έσπειρε τη διχόνοια και έκανε τα ζώα εχθρούς, το ένα με το άλλο. Πάνε αιώνες που ο Κόρακας έχει να πει στην Αλεπού καλή κουβέντα, ο Τζίτζικας δεν τραγουδάει αν είναι ο Μέρμηγκας μπροστά και ο Λαγός αλλάζει δρόμο όταν βλέπει τη Χελώνα. Κι ακόμα βασιλιάς είναι ο μεγάλος... το Λιοντάρι... Και στη σκιά του, το Ποντίκι αν βρεθεί, νομίζει ότι νύχτωσε. Έτσι μικρό που είναι ποντικάκι... κι έτσι τεράστια που είναι του λιονταριού η σκιά.
Έχει καιρό να ξημερώσει μια μέρα ηλιόλουστη στο δάσος. Παντού σκοτάδι. Σύννεφα. Ο Αίσωπος πρέπει να ζήσει... αυτός καλά, τα ζώα καλύτερα. Οι μύθοι πρέπει να ’χουν άλλο τέλος. Η ιστορία να αρχίσει απ’ την αρχή.
Κι εγώ ο Ελαφονταίν θα γίνω ο Αίσωπος αλλιώς, ένας παραμυθάς ενός παραμυθά που αντί να ενώσει, χώρισε. Θα φέρω την ειρήνη. Με κάθε τρόπο.
Και κάθε «δεν» θα σβήσω.