«Το φεγγάρι επηρεάζει το μυαλό και τη λογική των ανθρώπων. Η πανσέληνος κυρίως. Έτσι λένε όλοι, κι εμείς τι είμαστε; Δύο μισοφέγγαρα που σμίξαμε και γίναμε ολόκληρο φεγγάρι. Σεληνιαστήκαμε. Κάναμε μάγια ο ένας στον άλλον σαν να ζούσαμε στον Μεσαίωνα. Απόλυτα τρελοί ο ένας για τον άλλον. Τώρα μάλλον έχω ηρεμήσει. Ίσως απλώς μας έκαψαν και τους δύο στην πυρά. Οι στάχτες έχουν άραγε ζωή; Είναι περίεργη η σκόνη μας. Κι αν τη σκορπίσουμε στον αέρα, παντού σ’ όλο τον κόσμο, σίγουρα ένας κόκκος της θα φτάνει πάντοτε στα μάτια μας και θα τα κάνει να δακρύζουν. Έτσι απλά, χωρίς να ξέρουμε ποτέ το γιατί, χωρίς να αναρωτιόμαστε. Θα αποδίδουμε πάντα την ευθύνη στη σκόνη· στη σκόνη που κάποτε ίσως μας ανήκε, αλλά τώρα πια αυτό το έχουμε ξεχάσει ή απλώς δεν μπορούμε να την αναγνωρίσουμε».

Η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που δεν μπορούσε να προσδιορίσει το πεπρωμένο της, που νόμιζε ότι αυτό καθορίζεται μόνο από τους γύρω της. Ζούσε σαν τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης, σαν φεγγάρι παράνομο. Μέχρι να αποφασίσει ότι το κέντρο όλων μας βρίσκεται πολύ πιο κοντά από εκεί που κοιτάμε και από εκεί που ψάχνουμε. Και όταν παίρνουμε την απόσταση που χρειάζεται, όλα φαίνονται πιο καθαρά.