Με στημόνι αρχαιοελληνικές ρήσεις και υφάδι το λεπταίσθητο νήμα της ψυχής της, η Έλενα Παπαθανασοπούλου, δημιουργεί ένα περίτεχνο υφαντό από βιωματική οδύνη και ανεπεξέργαστα όνειρα. Χωρίς τον «φορτικό» ιδεολογικό εξοπλισμό, σκαρώνει μικρές επαναστάσεις εντός των ναών των φιλοσοφικών μεγαθηρίων, με μια ανεμελιά που σχεδόν μας πονάει και μια σοβαρότητα που μας διεγείρει.
Γιατί μας θύμισε πως είμαστε πλάσματα από σάρκα και αίμα μα η ψυχή μας αιθέρας και μύρο που κι αν: Πάνω στ’ ακόνι μ’ έστησε ο σιδεράς / την ψυχή μου να τροχίσει / και στο αμόνι με φωτιά σχήμα να μου χαρίσει, εξακολουθούμε να ευωδιάζουμε ανθρωπιά.
Η Έλενα Παπαθανασοπούλου, δεν γράφει ποίηση για να δώσει απαντήσεις. Ανασκαλεύει τον βυθό της ανθρώπινης διάνοιας για να βρει καινούργια ερωτήματα. Δεν προσποιείται καν ότι γνωρίζει το μονοπάτι που θα μας βγάλει στο φως. Βαδίζει αποφασισμένη να διασχίσει όσα σκοτάδια χρειαστεί, για ένα χάδι από γη, από ουρανό, από θάλασσα.
Αναχώρησαν oι βραδύκρουστες ώρες / όλες από τις θέσεις τoυς, / ανακατεύτηκαν, αναδεύτηκε μέσα τους / η ύπαρξή τους ολοζώντανα, / η καρδιά βροντοχτυπά δυνατά, με προσμονή, ατενίζοντας τον δρόμο σεχρόνο μέλλοντα. / Εκεί θα βαδίσω, λέει.
Κι εμείς, ακροβατούμε στα ίχνη της.