Βρισκόμαστε στα 1926, ο Φρόιντ, έχει σχεδόν ολοκληρώσει το θεωρητικό κορμό της ψυχανάλυσης. Έχει αναπτύξει τη δεύτερη τοπική, την τρίτη θεωρία για τις ενορμήσεις (ζωής και θανάτου)και έχει αναδείξει το νόημα καταναγκασμός προς επανάληψη. Ταυτόχρονα η ψυχανάλυση ως επιστημονική θεωρία και ως θεραπευτική μεθοδολογία, έχει πλέον μια ευρεία αποδοχή, από την επιστημονική κοινότητα.
Το «Αναστολή, σύμπτωμα και άγχος», είναι ένα κλινικό και ταυτόχρονα μεταψυχολογικό κείμενο, όπου διερευνούνται, σε διαφορετικά κεφάλαια, συγκεκριμένα κλινικά και μεταψυχολογικά νοήματα.
Με αφορμή την επανατοποθέτηση του σε βασικές κλινικές έννοιες, όπως, το σύμπτωμα και το άγχος, ο Φρόιντ, επιχειρεί ουσιαστικά μια συνολική ανακεφαλαίωση της ψυχαναλυτικής θεωρία∙ κάτι το οποίο επιχείρησε, ξανά, με την ημιτελή, «Επιτομή», στα 1938.