Αυτό το ποίημα
κομμάτι οστέινο σκληρό
που σκαλίζω με πρωτόγονου λαχτάρα
μήπως και μου δοθεί
εγκαίρως και ανώδυνα
να δρασκελίσω

τούτη την παγετώδη

που θανάσιμα με κύκλωσε

κλειστόκαινο εποχή.

Αυτή η μόνιμη αγωνία του ποιητή να δρασκελίσει πέρα απ’ τα δοσμένα όρια, να βγει στα ξέφωτα της νέας εποχής μέσα απ’ τους στίχους του.
Η Έμμα Γκερστάιν - φίλη της μεγάλης Ρωσίδας Άννας Αχμάτοβα - σημειώνει στις αναμνήσεις της πως «Η ποιήτρια πνιγόταν από το βάρος των ανέκδοτων στίχων της». Είναι ακριβώς το συναίσθημα που βιώνει ο ποιητής όταν οι στίχοι του ασφυκτιούν, τον πιέζουν, αναζητώντας απεγνωσμένα συνάντηση με τον αναγνώστη. Και γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό το συναίσθημα όταν το εργαστήρι εργάζεται εντατικά, οι φάκελοι γεμίζουν, τα βάρη αθροίζονται.
Δεν μπορώ να εκτιμήσω την αξία της συγκεκριμένης άθροισης. Μπορώ όμως να εκτιμήσω το ρίσκο της στόχευσης, γιατί ο στόχος είναι κινούμενος, ασαφής. Ίσως πάρει όμως θέση και μορφή στη σκέψη του αναγνώστη. Κι όπως έγραψε ο Αλμπέρτο Καέϊρο, ως ετερώνυμος του Φερνάντο Πεσσόα - κι ως υποβολέας και της δικής μου πίστης - «Αν αυτό που γράφω έχει αξία, δεν ειμ’ εγώ που ‘χω αξία: η αξία ειν’ εκεί, στους στίχους μου. Όλ’ αυτά είναι απόλυτα ανεξάρτητα από τη θέλησή μου».