Με αποκάλεσαν «ημερολόγιο», «απομνημονεύματα», «γραπτό» και διάφορα άλλα ευφάνταστα.
Τελικά, ονομάστηκα «βιβλίο».
Αν με ρωτάς, δεν είμαι παρά μια ιστορία.
Μια ιστορία αυθόρμητη, αληθινή, αγνή κι ακατάστατη – σαν έρωτας.
Μια εξομολόγηση.
Μια αφιέρωση.
Αν σου περνάει από το μυαλό πως κάτι σαν εμένα έψαχνες, μη με αφήσεις τώρα που με βρήκες.
Αν θέλεις να με γνωρίσεις, διάβαζε τρυφερά τις λέξεις μου. Δίνε τους χρόνο να σου αποκαλυφθούν. Αν με διαλέξεις, άσε με να σου μιλήσω σαν να συστηνόμαστε, μα -κάπως παράδοξα- να μοιάζει σαν να γνωριζόμαστε ήδη.
Κι εγώ, με τη σειρά μου, ξέρεις… «αν ξέρω, ας πούμε,
ότι έρχεσαι στις 4 το απόγευμα, από τις 3 θα αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη».
Να θυμάσαι… Για σένα έγινα.
Για να σε θυμίζω και να σου θυμίζω. Όλα τα υπόλοιπα υπήρξαν απλώς λεπτομέρειες.