Η ανάγνωση στιγμιότυπων και μορφών του παρελθόντος είναι τελικά ανάγνωση του παρόντος. Κι είναι ακόμα ένα μικρό άλμα προς το μέλλον. Πρόκειται όμως για ένα άλμα στο κενό. Ένα δραματικό άλμα. Οι προσωπογραφίες αποτυπώνουν φαινομενικά τη βαθύτατη ανάγκη του συγγραφέα για έναν διάλογο με πρόσωπα του τόπου του που άφησαν ορατά και ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην ψυχή τού ίδιου και συνολικότερα των παιδιών που άλλαξαν μαζί τους τα πρώτα τους βήματα. Μα είναι στην ουσία ένας διάλογος με το σήμερα.