Δεν υπάρχει ήρωας -σε παγκόσμιο επίπεδο- που να γνωρίζει τον επικείμενο θάνατό του και να μην κάνει κάτι προκειμένου να ξεφύγει από τα καλοπλεγμένα, γερά του δίχτυα.

Στο βιβλίο παρακολουθούμε μέσα στο τραγούδι της Ιλιάδας βήμα-βήμα την πορεία του ήρωα προς την αποδοχή της θνητότητάς του, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν μας τον διάλογο του Ποιητή με τις Μούσες, τις οποίες ο ίδιος επικαλείται από τον πρώτο κιόλας στίχο, αφού ως «τυφλός» σε αυτές έχει εμπιστοσύνη, γιατί αυτές τα έχουν «δει» όλα και αυτές είναι που τα διηγούνται, όχι μόνο τα πεπραγμένα, αλλά και τα μελλούμενα.

Δεν πρέπει να μας διεφεύγει βέβαια πως εδώ ενδυόμαστε τον ρόλο του Πάτροκλου. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να μεταβαλλόμαστε σε είδωλο του Ποιητή, φορώνας δανεική τη λαμπρή του «πανοπλία», και με αυτήν προσπαθούμε να βγούμε στη «μάχη», με την ελπίδα πως δεν θα παρασυρθούμε λοξοδρομώντας.