Τα φώτα ανοίγουν και στη σκηνή βλέπουμε έναν εξωγήινο άντρα που παρατηρεί τον εαυτό του στον καθρέφτη του μπουντουάρ του. Δείχνει πως πονάει αρκετά από μία πληγή στο στόμα του. Κι έτσι τεντώνεται κι ανοίγει διάπλατα το στόμα προσπαθώντας να δει πού έχει τραυματιστεί. Καθώς κάνει γκριμάτσες στον καθρέφτη σιγά σιγά το είδωλό του σβήνει και παίρνει μια άλλη μορφή, πιο ανθρώπινη, πιο κοντινή σε εμάς.
ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ: Τρελαίνομαι. Νομίζω πως σιγά σιγά η απομόνωση με τρέλανε.
Κινείται με γρήγορα βήματα μέσα από το εγκαταλελειμμένο ανηφορικό παρκάκι και βγαίνει γρήγορα στο ξέφωτο, δίπλα στη μεγάλη λεωφόρο με τα εξασθενημένα πράσινα φώτα που πέφτουν στην άσφαλτο από τους τεράστιους πυλώνες!.. Το θυμάται αυτό το χρώμα από πολύ μικρή, κάθε φορά που περνάει από το ίδιο σημείο. Παλιότερα η διαδρομή είχε στάσεις για πειράγματα, συζητήσεις επί ματαίω και γέλια με ανυποψίαστους φίλους!..
Τώρα είναι γεμάτη φόβο και εγρήγορση, μην γίνει αντιληπτή από κάποιο ανδροειδές που κάνει περιπολία στους άδειους δρόμους της πόλης!..

Δύο σύγχρονα θεατρικά μονόπρακτα επιστημονικής φαντασίας που θα μαγέψουν τους φίλους του είδους!

Πληγή στο στόμα
Ισαβέλλα Πρίτσα

Οι Αγγελιοφόροι
Παπακωνσταντίνου Γεώργιος