Τρία κορίτσια από χωριά της επαρχίας Διδυμοτείχου, έχοντας γευθεί το πικρό ποτήρι της ορφάνιας και της ανέχειας βρίσκουν όαση στο ορφανοτροφείο της Μητρόπολης. Όμως λίγα χρόνια αργότερα υποχρεώνονται να το εγκαταλείψουν. Έτσι, από την τρυφερή ηλικία της πρώτης εφηβείας οδηγούνται σε μεγαλοαστικές οικογένειες της πόλης για να εργαστούν ως υπηρέτριες.
Με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους και τη μελλοντική τους αποκατάσταση υποχρεώνονται να παρέχουν τις υπηρεσίες τους μέσα κι έξω από το σπίτι. Βιώνουν έτσι την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων στη μικρή κοινωνία του Κάστρου. Ωριμάζουν πρόωρα, εκτελώντας καθήκοντα καθ’ υπόδειξη. Υπακούουν αναγκαστικά στα αφεντικά και στις κυρίες τους, όμως παίρνουν και εφόδια για το μέλλον. Πλην των οικοκυρικών μαθαίνουν τρόπους καλής συμπεριφοράς.
Ωστόσο ανακαλύπτουν και κάποιες υποκριτικές στάσεις ατόμων που εμφορούνται από ρατσιστικά ένστικτα. Τα τρία κορίτσια, μέσα από τη γνωριμία τους στο ίδρυμα, συνδέθηκαν με άρρηκτους δεσμούς φιλίας. Η κοινή μοίρα τις
οδήγησε σε στενή συναναστροφή. Στον ελεύθερο χρόνο τους έκαναν ευχάριστη παρέα. Μοιράζονταν τις πίκρες και τις χαρές, τα βάσανα και τις θλίψεις τους, τον νεανικό ενθουσιασμό και τα ερωτικά σκιρτήματα.
Οι εμπειρίες τους ήσαν διαφορετικές στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Τα κορίτσια αποτελούσαν, ως αδύναμοι κρίκοι, τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Οι γυναίκες άλλοτε τα στήριζαν, άλλοτε τα αγνοούσαν και ενίοτε τα κακομεταχειρίζονταν. Κάποιοι άντρες που αισθάνονταν αφέντες, τα χειραγωγούσαν. Τα δελέαζαν με το χρήμα υποσχόμενοι ιδιαίτερη μεταχείριση ώστε να κερδίσουν ερωτικά ανταλλάγματα νεανικής σάρκας. Άραγε τα κορίτσια του Κάστρου θα ενδώσουν στους πειρασμούς και θα συνθηκολογήσουν, ή μήπως θα επαναστατήσουν
αφού καρπωθούν τα οφέλη και θα χαράξουν μια νέα πορεία;