Για την Αποδοχή Κληρονομιάς



Ο Μιχάλης Μπουναρτζίδης συναντά και πάλι το αναγνωστικό κοινό με το μυθιστόρημά του Αποδοχή Κληρονομιάς. Ο αφηγητής εναγκαλίζεται το ρόλο του συγγραφέα, τον οποίο και ξεδιπλώνει σταδιακά στην απόπειρά του να αφηγηθεί μια αληθινή ιστορία. Εναλλάσσοντας την πρωτοπρόσωπη αφήγηση με αφήγηση τρίτου προσώπου, καθώς η κεντρική ιστορία του βιβλίου πλαισιώνεται από τρεις ακόμη ιστορίες- και άλλες επιμέρους- που παρεισφρέουν στον κορμό του μυθιστορήματος, ο συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη με εξαιρετική αφηγηματική μαεστρία, με πλούσια και ρέουσα γλώσσα, στην αποκάλυψη της αλήθειας. Μιας αλήθειας που συνδέεται με τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος, τόσο καλά κρυμμένης στην πορεία του παρελθόντος χρόνου. Παρελθόν και παρόν σε μια ενδιαφέρουσα αλληλοδιαδοχή, σε παραλληλία με τη σύζευξη ιστορίας και μυθοπλασίας εγκιβωτίζουν την αφήγηση της ατομικής περιπέτειας των χαρακτήρων στην αφήγηση της μεγάλης εικόνας της Ιστορίας από τη δικτατορία του Μεταξά μέχρι και στα χρόνια του εμφυλίου. Η μεγάλη εικόνα της ιστορίας που είναι αναγκαίο να περιγραφεί, έστω πολύ αδρά, για να λειτουργήσει σαν φόντο, αλλιώς «θα ήταν σαν ζωγραφική που απεικονίζει πρόσωπα ή ανθρώπινες φιγούρες ολόσωμες χωρίς να υπάρχει βάθος, πλαίσιο, σκηνικό πίσω τους, αυτό δεν γίνεται, πρέπει να υπάρχει φόντο, έστω κι ας είναι μαύρο, όπως στου Καραβάτζιο την Αποκαθήλωση ή τον Δαβίδ με το κεφάλι του Γολιάθ, στο κάτω-κάτω μαύρη ήταν κι η εποχή».

Το μέσα και το έξω...τα χρώματα και οι μυρωδιές των παιδικών χρόνων, τα όνειρα και οι διαψεύσεις τους, οι βεβαιότητες και οι ανατροπές τους, ο έρωτας και ο θάνατος, ο πόλεμος, τα βρώμικα πολιτικά παιχνίδια και τελικά η άρνηση του απόλυτου κακού ως αποτέλεσμα εμβάθυνσης και νηφάλιας αποτίμησης- μια χαραμάδα αισιοδοξίας για τον επερχόμενο κόσμο.