Δεκαεπτά γυναικείες μορφές από την ελληνική ύπαιθρο ως το μεγαλοαστικό επίκεντρο βιώνουν τη θέση τους και τη σχέση τους με το άλλο φύλο. Μια διαλεκτική και εν εξελίξει αναφορικότητα του Εγώ και του Εσύ στο φίλτρο της έμφυλης ταυτότητας. Ο τρόπος αυτός της κοινωνικής δόμησης διαπερνά τις εκφάνσεις σκέψης και πράξης θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα, ξυπνώντας πάθη, ένστικτα, ανταγωνισμούς και εμπνεύσεις. Η ματιά είναι γρήγορη και ανιχνευτική. Ξετρυπώνει τον πόνο και τον μετουσιώνει σε λόγο με την ελπίδα ότι θα κινήσει και πάλι το ενδιαφέρον, θ’ ακουμπήσει καρδιές, θα έλξει. Οι εικόνες είναι που κρατούν το βλέμμα και δίνουν υλικό για αυτογνωσία και ενδοσκόπηση.