Γεννήθηκα Αύγουστο, στην οδό Αθηνών. Η πόρτα είχε το νούμερο 19. Χρώμα κόκκινο, τουλάχιστον έτσι τη θυμάμαι. Βαριά, σιδερένια, που στην κάτω μεριά είχε δύο ασημένια αστέρια.
Γεννήθηκα Αύγουστο, στον δρόμο που κατέληγε στο ποτάμι.
Η πόρτα μου κόκκινη, σαν τον μήνα που γεννήθηκα, τον Αύγουστο του 1956. Στα πόδια της, νερό που λίμναζε μετά τις πέντε το απόγευμα, και οι γάτες που έγλειφαν το νερό από τις λακκούβες του σπασμένου τσιμέντου.
Η πόρτα μου κόκκινη, και η αγκαλιά της μαυρόασπρη, όμοια Παντάνασσα σε μακεδονίτικο ξωκλήσι των Πρεσπών.