Η «Νικόπολη», που άλλοτε προβάλλει εκτυφλωτική και άλλοτε σκοτεινιάζει «σαρκίο που στριμώχνεται στη χέρσα κόγχη», είναι μια ποιητική σύνθεση όπου διακλαδώνονται η αλήθεια της ιστορίας με την αλήθεια του μύθου. Ο αφηγητής δεν έχει άλλο παρά να κινείται κατά μήκος των αρχαίων τειχών αναζητώντας καταφύγιο, και σκάβοντας βαθιά στη ρίζα του χορταριού ή αιωρούμενος όπως η σκόνη της μέρας να αποκαλύπτει «κάτι απερίγραπτο από ήλιο»: τα μυστικά από την Ιστορία της Νικόπολης.

Ύστερα ξανοιχτήκαμε: «Ποιος τόπος;»
μουρμούρησες του ύπνου.
«Στον δρόμο για τα τείχη», αποκρίθηκα
και κοίταξα το βάθος: μπλε
ηλεκτρικό, πιο μέσα
γκρίζο των βουνών.
Ένα μακρόβιο πηγαινέλα
στο σπίτι και στην ύπαιθρο.
Στ’ αυτιά μου η φωνή του
ακατάσχετη: για τη ζωή
και την προσπάθεια του ζώου
― μικρός όπως το χαμομήλι και κοφτερός
σαν τρωκτικό.
«Γνωρίζω αυτό το άπληστο σκοτάδι,
μα έχω πίστη σε καλόβολες καρδιές
και ίσως στην επανάσταση που κρούει επί θύρας.
Εξάλλου, είσαι στο κόλπο κι εσύ,
που αποκαλύπτεις πέτρες
μεσ’ από τα ερείπια».