Ένα «σ’ αγαπό» γραμμένο με όμικρον, ένα όμικρον που δεν έγινε ποτέ ωμέγα. Έτσι όπως ήταν κι αυτή η αγάπη. Ίσως όμως το όμικρον ήταν αυτό που κράτησε αυτή την ιστορία ζωντανή. Δεν την έφθειρε ο χρόνος, δεν την κατέστρεψε η ζωή. Ο κύκλος αυτός έκλεισε μέσα του όλη την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας που διαμόρφωσε τα γεγονότα, τις επιλογές, τις πράξεις, πολλές φορές και τα συναισθήματα των ηρώων.
Οι άνθρωποι με τα διαφορετικά βλέμματα και τις μεγάλες καρδιές είναι εκεί, ζουν τον Μεγάλο Πόλεμο, παίρνουν μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, βιώνουν το καθεστώς του Μεταξά, μετράνε τις πληγές του πολέμου, ζουν τις μεγάλες στιγμές της Αντίστασης, δοκιμάζονται στον Εμφύλιο, κρίνονται στη Χούντα και τερματίζουν τον κύκλο τους στη Μεταπολίτευση.
Όλα αυτά χώρεσαν μέσα σ’ εκείνο το όμικρον. Άλλωστε το ωμέγα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σπασμένο όμικρον.