Τριάντα ένα χρόνια μετά τον θάνατό του δημοσιεύονται πολλά –όχι όλα– από τα ποιήματα που άφησε ο συγγραφέας στον αδερφό του, ο οποίος και ανέλαβε την έκδοσή τους. Διαβάζοντάς τα διακρίνουμε έναν αντίλογο προς ανθρώπους, καταστάσεις και προς όλα όσα τον σημάδεψαν, μέσα από τον οποίο ο ίδιος ο ποιητής καθρεφτίζει την ύπαρξή του. Το δημιούργημα καθαυτό μας οδηγεί στο να αντιληφθούμε το πώς ένας άνθρωπος που άρχισε τη ζωή του με τους καλύτερους οιωνούς, σταδιακά περιέπεσε σε κατάσταση σχεδόν απόλυτης κοινωνικής εγκατάλειψης, απομόνωσης και στασιμότητας. Τα ποιήματά του είναι ποιήματα οδύνης, πικρίας αλλά και μιας ανένδοτης μαχητικότητας, τα οποία όμως μας αποκαλύπτουν πως ακόμη και στο πιο ζοφερό σκοτάδι, μπορούμε κάποιες φορές να εντοπίσουμε μια δέσμη φωτός.