Η καθημερινότητα τρέχει χρωματιστή κι ανεξέλεγκτη στους δρόμους. Οι διάλογοι κι οι διαλογισμοί μπροστά στα ελγίνεια, σε σύνθετους συνειρμούς, εκτροχιάζονται παύοντας την έννοια της λογικής. Αργά και σταθερά, οι κουκκίδες που συνθέτουν τις εντυπώσεις αποδυναμώνουν τις φόρμες τους και καθώς το σκοτάδι πέφτει, παλλόμενη η ύλη ζωντανεύει. Ο ανθρώπινος πολιτισμός, με τα πάθη και τις συνήθειες, στοιχειώνει τα μαρμαρένια σπαράγματα και αρχινά το γλέντι των αθανάτων σκιών μας. Μέθη νοσταλγία και μοιρολόι: Το Βρετανικό μουσείο δεν είναι παρά ο θλιβερός τάφος, που στερεί τα φυλακισμένα πνεύματα από την φύση τους.
Έτσι κι εκείνα αποφασίζουν να δραπετεύσουν. Να επαναπατριστούν από μόνα τους. Μπροστά τους η απόδραση, το ταξίδι και ένας κόσμος αλλαγμένος. Η διαδρομή κρύβει τόσες εκπλήξεις, που ο προορισμός γίνεται μετάβαση.
Ο Βασίλης Τσοκόπουλος ζωγραφίζει μια ιστορία, που ο ίδιος την ζει και εμείς μαζί ακολουθώντας τον, παρασυρόμαστε σε μια απίστευτη περιπέτεια.
ΛΥΔΙΑ ΒΕΝΙΕΡΗ

Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΩΝ «ΕΛΓΙΝΕΙΩΝ»
Ο ήλιος πάνω στο άρμα του, πετάει χαμηλά προς την δύση του, πάνω από μία απέραντη θάλασσα, μαστιγώνοντας τρυφερά τα άλογά του. Το παιδί δραπετεύει από τον λίθο της ζωφόρου. Ο Λαπίθης βγαίνει από την μετώπη του σπρώχνοντας το μάρμαρο με τα χέρια του, ενώ ο χορός περνά περπατώντας τελετουργικά, αιωρούμενος μέσα στο γαλάζιο σύννεφο που έχει αφήσει η Ίρις. Τα αγάλματα ζωντανεύουν, κινούνται, χορεύουν, καυγαδίζουν, αυτοσαρκάζονται, μέσα σε ένα χαοτικό κομφούζιο, που θυμίζει την νεοελληνική πραγματικότητα, γεμάτο ίντριγκα και πολιτικάντικη απατεωνιά.

Σκόρπιες κουβέντες φανερώνουν ότι υπάρχει ένα σχέδιο απόδρασης…