«Ποιος νοιάστηκε! Μάλλον θα φοβήθηκε κι έτρεξε να φύγει. Τα πραγματικά ζώα είναι τα άλογα, οι λύκοι, οι αρκούδες. Χα! Η αρκούδα, μάλιστα, αυτό είναι ζώο. Να το δεις και να πεις “αμάν!”. Θηρίο, καταλαβαίνεις; Είναι τεράστιο. Ζυγίζει δεν ξέρω κι εγώ πόσα κιλά, έχει νύχια, δόντια, μουγκρίζει και χάνονται όλοι από μπροστά της. Να δω ποια από τις μέλισσές σου μπορεί να συγκριθεί με την αρκούδα. Αλλά να ξέρεις, ακόμα κι όλα αυτά τα θηρία προσκυνάνε μπροστά στον άνθρωπο και στην τεχνολογία· τις μπουλντόζες, τα τανκς, τα τεθωρακισμένα! Είδες τι μηχάνημα φτιάχνουμε με τον Πέτρο στο μάθημα της Τεχνολογίας;»
«Ναι…» ίσα που πρόλαβε να πει η Αννούλα, αφού τη διέκοψε ξανά ο αδελφός της.
«Θα βάλουμε και τροχούς και προωθητήρα, και θα ανεβαίνει σε μεγάλη κλίση, και θα έχει και δαγκάνες να σπάζει πέτρες, και θα σκάβει και θα ανοίγει δρόμο απ’ όπου κι αν περνάει. Θα το δοκιμάσουμε πρώτα στην αυλή του σχολείου και μετά θα το πάμε στο βουνό».
«Εντάξει, τέλειο ακούγεται», συμφώνησε η Αννούλα, «αλλά δεν γίνεται, πριν φύγει ο ήλιος, να με βοηθήσεις λίγο με την εργασία μας έξω στον κήπο; Μόνο για λίγο, Γιώργο, έλα, σε παρακαλώ».
«Μα για ποια εργασία μιλάς;» τη ρώτησε εκείνος καθώς έμπαιναν στο σπίτι τους.
«Γεια σου, μαμά, γεια σου, γιαγιά», είπαν και οι δυο τους.
«Μα για τις μέλισσες φυσικά».