…Πουλί αν είχες γεννηθεί, ταπεινό ένα ζωντανό του λόγγου, Λεύτερο θα ήσουνα για να πετάς: τις ομορφιές της φύσης να γευτείς, το άσμα της ζωής να τραγουδήσεις. Μα άνθρωπος γεννήθηκες… Κι αντί στα σύμπαντα σαν των καιρών θεός, σαν Άνθρωπος Λεύτερος, σαν λογισμός, να αναδυθείς: Εσύ - από τη ρίζα ακόμα - πριν καλημέρα στον Ήλιο σου να πεις, αγκυλωμένος βρίσκεσαι στο παραγάδι μιας σκλαβιάς, που δεν τη βλέπεις. Χωρίς του νου την εντολή, στη μπάγκα του ντουνιά που ελέγχουνε καμιά σαρανταριά μυρμηγκοφάγοι, σπεύδουμε σαν αιμοδότες μέρμηγκες, μιας παραμύθας εραστές, χωρίς αντίδραση, υποταγμένοι στη «μυτιά»: «έτσι είν’ ο κόσμος», θαμμένοι, ζωντανοί-νεκροί με αλυσίδες φυτευτές θαρρείς απάνω στο κορμί, με της ψευδαίσθησης το πρόστυχο σφυρί, τη σκλαβωμένη Αλήθεια κομματιάζουμε στου σκότους τα νταμάρια…