Τα μάτια του παιδιού έκλειναν, όμως δεν ήθελε να πάει για ύπνο. Πώς, έτσι; Χωρίς μια αγκαλιά, ένα γλυκό χάδι, ένα απαλό άγγιγμα στο φοβισμένο από την άγρια νύχτα πρόσωπό του; Πάλευε με το χρόνο, νύσταζε τόσο πολύ, όμως
την περίμενε. Αν τον άφηναν θα περίμενε με κολλημένο το πρόσωπο στο τζάμι της εξώπορτας να τη δει να εμφανίζεται από τη γωνία. Και πάλι όμως, επικράτησε η νύστα και βυθίστηκε σε ένα αγχωτικό, ντροπιαστικό ύπνο.
*
[...] Το σιγανό άνοιγμα της εξώπορτας δεν μπορούσε ποτέ να το ακούσει μέσα στον ύπνο του, ούτε και τα προσεκτικά βήματα της μάνας του στο πάτωμα. Όμως η μυρωδιά! Αυτή πέρναγε με ύπουλο τρόπο κάτω από την πόρτα του δωματίου και τρυπούσε τη μύτη του. Γαρίδες τηγανητές με κόκκινη σάλτσα, μουσακάδες, καλαμαράκια, χοιρινές μπριζόλες στα κάρβουνα, η χαρακτηριστική οσμή της ζάχαρης στις σάλτσες που παγώνουν-αυτό το πονηρό κόλπο της μύτης που τον έκανε να νιώθει ότι δεν του ξέφυγε τίποτα και αμέσως τον καθησύχαζε -ένα άρωμα συμπυκνωμένο και τόσο διαχωρισμένο την ίδια στιγμή. Μύριζε όλα τα φαγητά του κόσμου! Ο κόσμος ήταν τότε μόνο εκείνη και εκείνη ήταν ολόκληρη μες στα ρουθούνια του.