Η ευδαιμονία αποτελεί ίσως την αντίληψη του εαυτού ως πεπληρωμένη επιθυμία. Δεν αποτελεί απλά ένα ενέργημα, δεν θέτει ένα νόημα, ούτε προϋποθέτει σημασίες και αξίες, δεν επινοεί ηθικά και αισθητικά κριτήρια, αλλά λειτουργεί στις πυκνές και περιεκτικές υποψίες, στην εκτύλιξη του διαφαινόμενου. Πως όμως δοκιμάζεται στους όρους της κοινωνικοποιημένης ψυχής; Ο Κορνήλιος Καστοριάδης μιλάει για τον εκκοινωνισμό (socialisation) της ψυχής. Η ψυχή με ό,τι εννοούμε ψυχή, στο θέλω και στο πράττω, στο οραματίζομαι και στο «αναπαραστώ», στο φαντασιακό και στο «φανταστό» εντάσσει την ύπαρξη στη πορεία της χρονικής και μαζί «αχρονικής» εγκαθίδρυσης.
Το παρακάτω δοκίμιο επιχειρεί να ψηλαφίσει τη σύζευξη μεταξύ ψυχής και κοινωνικοποίησης της, δηλαδή στη δύναμη του υπάρχειν (vim existendi).