Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Αυτός αφού έπλεξε τα χέρια του αναφώνησε: «Όλα αυτά είναι απαίσια πράγματα! Είναι πράγματα ανήθικα! Ρατσισμός, σεξισμός, ανθρωποκεντρισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης! Δεν είναι παρά απαράδεκτες διακρίσεις! Πρέπει να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη: ίσοι μισθοί για τους Μεξικάνους ναύτες, υψηλότεροι μισθοί για όλους τους ναύτες, αποζημίωση στον Ινδιάνο, ίσος αριθμός κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα στην πεολειξία και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο!» «Ναι-Ναι», φώναξαν οι επιβάτες. «Ναι-Ναι» φώναξε και το πλήρωμα. «Είναι απαράδεκτες διακρίσεις! Πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας!». Ο μικρός καμαρότος καθάρισε τον λαιμό του: «Χμ., χμ. Όλοι έχετε κάποιον λόγο για να παραπονείστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να στρέψουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να κατευθυνθούμε προς νότον, γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε προς βορράν σίγουρα θα ναυαγήσουμε και τότε αργά ή γρήγορα οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και το δικαίωμά σας στην πεολειξία δεν θα προσφέρουν τίποτα γιατί θα έχουμε όλοι πνιγεί».