Τα νιά της ζήσης τα βλαστάρια

Το κλάμα του νιογέννητου από το ξαφνιασμά του
το στίγμα δίνει της ζωής στον Κόσμο που θα ζήσει.

Με χάρη και με θέληση πολλή το νιό βλαστάρι
το χώμα διώχνει απάνω του, που κρύβει του το φώς.

Είν’ η πνοή της Άνοιξης πού ’ρχεται ζωοδότρα
κι αναγεννιέται μ’ ευωδιές και χρώματα η Πλάση.

Και τότε η Πλάση γίνεται αγάπης αγκαλιά
και αρχινά το έργο της η Δήμητρα στη Γή μας.

Είναι η Γή - Μητέρα μας, μ’ όλα τα πλάσματά της,
που όλα Ένα γίνονται κι είν’ η ζωή παρούσα.


Παρουσία

Παρούσα φώναξε, κι ας μη της τό ’χαμε,
η ξεραμένη, όπως θαρρούσαμε, γαρδένια.

Μ’ ένα λουλούδι ευωδιαστό κι ολόλευκο
απ’ τα ξερά της τα κλαδιά βγαλμένο.

Εδώ ’μαι, δήλωσε, μ’ όση κι αν είχε δύναμη
και ν’ αποδείξει βάλθηκε του λόγου την αλήθεια.

Όψιμη άνοιξη κι ανάσταση της Φύσης.

Κι είν’ η ζωή παντού και πάντοτε γλυκιά
και πάντα σεβασμός και στήριξη τής πρέπει.