Η Αντιγόνη Λαζάρου γεννήθηκε στην Αθήνα του μεσοπολέμου, από γονείς Μικρασιάτες πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα την εποχή που η ρημαγμένη ελληνική οικονομία είχε αρχίσει να ανακάμπτει εξαιτίας της άνθισης του εμπορίου και της εμφάνισης της αθηναϊκής μικροαστικής τάξης.
Η Αντιγόνη θυμάται τον πατέρα της Γιάννη και τις βόλτες που κάνανε μαζί στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ενώ το σαλόνι του σπιτιού τους ήταν πάντα ένα κέντρο διερχομένων, σε μια εποχή που οι πολιτικές ζυμώσεις υπήρξαν τόσο έντονες, ώστε ο απόηχός τους έφτιαξε το πολιτικό πρόσημο όλων των κατοπινών δεκαετιών.
Η Αντιγόνη ακούει τα πάντα, γίνεται σιωπηλός παρατηρητής και συμμέτοχος των συζητήσεων που λαμβάνουν χώρα στον πυρήνα του σπιτιού τους, το σαλόνι του διαμερίσματός τους. Ακούει για το Λε Κορμπυζιέ και τον Ερνέστο Τσίλλερ και μαθαίνει για την αρχιτεκτονική κτιρίων του αστικού ιστού, ακούει για το Μπάγκειον όπου συχνάζουν οι γονείς της μαζί με την πνευματική ιντελιγκέντσια της εποχής, της γνωστής ως «χαμένης γενιάς του ‘30», ακούει για
πρώτη φορά μετά τα χρόνια της κατοχής για το ΕΑΜ και τις αριστερές πολιτικές παρατάξεις.
Εκεί απέναντι από το σπίτι τους, υπάρχει μια βουβή παρουσία… είναι το διαμέρισμα απέναντι…