Ο ποιητής Ευθύβουλος Ευθυβούλου μάς ταξιδεύει στην ποίηση του κόσμου.
«Απόψε το φεγγάρι δεν πάει
να κοιμηθεί, / κατέβηκε απ’ τη στέγη και μπήκε στην
αυλή, / το βλέπω να φλερτάρει με τ’ άσπρο γιασεμί, /
έχοντας σκουλαρίκι του πεύκου το κλαδί...» Γερό
σκαρί οι «Τεθλασμένοι Ορίζοντες» αρμενίζουν στις
θάλασσες της ζωής κι όλο ξανοίγονται πιο βαθιά, με
κρυμμένα νοήματα, με λέξεις αμφίσημες και αλλη-
γορικές, με φωτοσκιάσεις εντάσεων και σιωπών.
«Ξεφεύγει απ’ τα δέντρα και μπαίνει στο στενό, /
καθώς δυο πεφταστέρια γλιστρούν στον ουρανό, / το
βλέπω να σκοντάφτει στου βράχου τον αφρό, / να
παίζει με την πούλια και τον αυγερινό...» Διάχυτη η
μουσική της φύσης, μέσα από το λυρισμό των στίχων,
μαρτυρά πως το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει, με γλύκα
και αλμύρα, χωρίς γρατζουνιές ή τσακίσματα, αλλά
αγγίζει την αθάνατη ψυχή που φωλιάζει μέσα μας.