«Ο σκοπός της γυναίκας είναι ο γάμος κι η οικογένεια. Εμείς θα σου τον βρούμε τον γαμπρό και το καθήκον σου θα ‘ναι να τον υπηρετείς. Πού ακούστηκε γυναίκα να μαθαίνει πολλά γράμματα; Και που πας σχολείο πολύ σου είναι. Μου φαίνεται πήραν τα μυαλά σου αέρα».
∆ε με ένοιαζε όμως ό,τι κι αν έλεγε. Είχα τον πατέρα μου συμπαραστάτη μου σε κάθε καβγά μας. «Αχ, βρε Μανόλη δεν της βρέχεις και εσύ καμία, μπας και βάλει μυαλό; Ονειρεύεται γράμματα και μεγαλεία, κορίτσι πράμα», μονολογούσε κι εκείνος γελούσε μαζί της. «Παιδί είναι, ∆έσπω», κατέληγε κάθε φορά κι η μάνα μου φούντωνε από θυμό. Ο γλυκός μου ο πατέρας... αν ζούσε, τίποτα από όσα ακολούθησαν δε θα γινόταν.