Το έργο του Νικολαΐδη σκεπάζεται από πολλαπλά στρώματα σκότους, αλλά στον πυρήνα του κρύβει αληθινή φλέβα φωτός, που δυστυχώς για το αμύητο φιλμικά πλήθος απαιτεί καθαρό βλέμμα και ελεύθερο νου για να μπορέσει κανείς να εισέλθει στο “ιερό” του.
Αρκούσε να στρέψει τον φακό του πάνω στα σκουπίδια, κυριολεκτικά πάνω στο τίποτα, για να τα μεταρσιώσει σε ένα κάδρο σπάνιας αισθητικής ομορφιάς.
Ήταν ένας αληθινός μάγος του φωτός, ένας απαράμιλλος μάστορας που αν είχε την τύχη να ζήσει σε κάποια πολιτισμένη κινηματογραφικά χώρα της Δύσης, θα τον ήξεραν σήμερα ακόμη και οι πέτρες.