Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η δυτική κοινή γνώμη ήταν εξοικειωμένη με τη βεβαιότητα της προόδου: ο παγκόσμιος θρίαμβος της δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς έδειχνε αμετάκλητος, η φιλελευθεροποίηση και η χειραφέτηση, η κοινωνία της γνώσης και ο πλουραλισμός των τρόπων ζωής φαίνονταν να αποτελούν τις κατευθυντήριες γραμμές του μέλλοντος. Ωστόσο, μετά τις απροσδόκητες και αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών, η εποχή της αισιοδοξίας που εγκαινιάστηκε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση και η ιδέα ότι η ανθρωπότητα βαίνει προοδευτικά προς ένα καλύτερο αύριο μοιάζει με ψευδαίσθηση.

Στην πραγματικότητα, μόλις τώρα γίνεται ορατή η έκταση της διαρθρωτικής αλλαγής που έχει υποστεί η κοινωνία: η παλιά βιομηχανική νεωτερικότητα έχει αντικατασταθεί από μια ύστερη νεωτερικότητα που χαρακτηρίζεται από νέες πολώσεις και παράδοξα – μεταξύ προόδου και δυσφορίας δεν υπάρχει πλέον μεγάλη απόσταση. Σε πέντε κεφάλαια που μπορούν να διαβαστούν και αυτοτελώς, ο Αντρέας Ρέκβιτς επεξεργάζεται με διεισδυτικό τρόπο τα κεντρικά δομικά χαρακτηριστικά του παρόντος: τη νέα ταξική κοινωνία, τα γνωρίσματα της μεταβιομηχανικής οικονομίας, τη σύγκρουση γύρω από τις κουλτούρες και τις ταυτότητες, την εξουθένωση που προκαλεί το επιτακτικό καθήκον της αυτοπραγμάτωσης και την κρίση του φιλελευθερισμού.