Τα Κενά Τεκμαιρόμενα εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 2017. Η πρώτη έκδοση παρέμεινε για καιρό εξαντλημένη. Εδώ η ποιητική σύνθεση παρουσιάζεται εκ νέου επιμελημένη.

«…Χαμένος μέσα σ’ αυτό που απουσιάζει, αυτή είναι η άπταιστη κουβέντα... Ξεπερασμένος από / τις επετείους της ομαλότητας, το λειψό που λογχίζει / το άδειο, το παραχαραγμένο. Αναμετρούμαι με περιγράμματα / που βρίσκουν την ουσία τους στη μορφή μου. / Τα λίγα και καλά με υποτροπίασαν. / Mου φέρνει κάποια ισορροπία το επαχθές πως / δεν είμαι όσο / ηλίθιος θα ήθελα·/ τουτέστιν σύξυλος μ’ εκείνα που αποτρέπονται. / Λες και είμαι ζωντανός, δίχως αυτό να εμπίπτει: / τρέχουσα ανανέωση, ως φημισμένη, παράλογη / λόγω υπερκινητικής ειρήνης, δυστοκία…» [Παρίσι 2013–2015].
Τα «Κενά Τεκμαιρόμενα» ιδρύουν ένα νέο είδος, σε χρόνο έτερο. Για τον ποιητή η ποίηση είναι ιερή ασθένεια του πνεύματος∙ συντηρεί τη μεταφυσική κενότητα με τον τρόπο που το σώμα ολοκληρώνεται από τον θάνατο. Αντίκτυπος μη υπαρχόντων που προσδιορίζουν την αδιαφορία προς τη μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου. Ηχώ προερχόμενη από κατεστραμμένη σιωπή. Ένα ελάττωμα του υπάρχειν που διευθετείται μεταξύ διάνοιας και οδύνης.