Την ημέρα των εικοστών δεύτερων γενεθλίων του ο Λούτσι, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη φεύγει ήρεμος για το αιώνιο ταξίδι του. Αρκετά χρόνια αργότερα ένας φίλος του, ο ανώνυμος κ. Κύριος, αποφασίζει να τον επισκεφτεί για πρώτη φορά από τότε, προσπαθώντας έτσι να θυμηθεί, αλλά και να καταλάβει πάλι.

Γιατί αυτός έχει μεγαλώσει πια. Ο Λούτσι, όμως, ζει σαν αερικό, που θα κατοικεί για πάντα στις καρδιές των αγαπημένων του προσώπων. Ένα αερικό που πάλεψε με τους δαίμονές του, αλλά δεν κατάφερε να τους νικήσει. Που δεν ήθελε να νιώθει άλλο μόνο και αναζητούσε, απλά, λίγη γαλήνη. Που ήθελε μονάχα να ζήσει με τους δικούς του όρους.

Ο Λούτσι δεν τα κατάφερε. Όσοι και όσες διαβάζουμε την ιστορία του, τα έχουμε καταφέρει και συνεχίζουμε να τα καταφέρνουμε. Να τι κάναμε.

Δεν το λες και λίγο.

…Όχι, όχι άλλο, σας παρακαλώ καλοί μου άνθρωποι, θέλω να ζήσω, ελάτε να παίξουμε!