Άργησα να το πιάσω στα χέρια μου το "σωθικό". Το παράτησα πάνω στο τραπέζι δύο μήνες, μέχρι να βρω τον χρόνο να το διαβάσω, αγνοώντας τα λοξά βλέμματα και το διακριτικό ξεροβήξιμό του κάθε φορά που βιαστικά περνούσα δίπλα του.

Το έπιασα στις 27 του Δεκέμβρη. Το τέλειωσα 28 ξημερώματα.Το αγκάλιασα κι έγινε και το δικό μου σωθικό. Έγινε η αγάπη δίχως όρια, η θυσία, η αιμορραγούσα πληγή που παρασημοφορεί το μέσα μας, έγινε τα ουρανικά "κ" και "χ" της δικής μου γιαγιάς και κάτι τρισχαριτωμένα "σθήτα" που πολύ ήθελα να μπορούσα να τα μαζέψω σε μια αγκαλιά και να τα γλυκοφιλήσω.

Έλειπε ο από μηχανής Θεός απ΄τις ιστορίες. Πάντα λείπει, όπως λέει κι ο συγγραφέας Γιώργος Κασαπίδης. Τι τους χρειαζόμαστε όμως τους Θεούς; Η στριμμένη η ζωή,τους σκοτώνει έτσι κι αλλιώς όλους στο τέλος για να υποκλιθεί πρωταγωνίστρια στα μονόπρακτα του βίου μας.

Διαβάστε το "΄μένα με λένε σωθικό". Μέσα στις λέξεις του θα βρείτε τις ανατολές που χάσατε, τις αλήθειες που δεν είπατε, κάτι "θέλω" που τα καταποντίσατε βαθιά μέσα σας. Μέσα του θα βρείτε το δικό σας σωθικό.