Ένα βράδυ μου λέει η γιαγιά: «έλα να σου μάθω να πλέκεις».
Μου έδωσε ένα κόκκινο μάλλινο νήμα και το χοντρό της το βελονάκι και μου ’δειξε στην αρχή το γαϊτανάκι.
«Ετσέ θα παίρνεις σηκωτή στον αέρα κι απόις θα τη μπήγεις στη θηλιά. Μια σηκωτή, μια μέσα στη θηλιά». Με δυσκόλευε το βελονάκι και της ζήταγα να μου δώσει το δικό της.
«Καλό ’ναι και το δικό σου. Η καλή νοικοκυρά με το κουτάλι πλέκει».
…
Βελονάκι δεν ξανάπιασα στα χέρια μου. Την πλέξη όμως τη θυμάμαι ακόμα. Ειδικά το βουβό. Βουτάω, τραβάω, κάνω τη θηλιά. Βουτάω, τραβάω, θηλιά. Μου θυμίζει πάντα τη γιαγιά και τη βουβή κουζίνα της.

33 διηγήματα, ολιγόλογα, αφαιρετικά και χαμηλόφωνα παρά την εσωτερική τους ένταση, τη δυναμική και το ρυθμό.

Ψωμί και νερό

Μ’ αρέσει το μπαγιάτικο ψωμί. Σκληρό, ξυλιασμένο.
Παίρνω ένα ποτήρι κρύο νερό και το βουτάω μέσα.
Γεμίζω το στόμα μου με την παγωμένη ψίχα.
Μόλις φάω το ψωμί, πίνω και το θολό νερό με τα ψίχουλα.
Αυτή είναι η μετάληψή μου.

33 μικρές ιστορίες που περιγράφουν με απόλυτη ακρίβεια όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας.