《Τώρα, κρυμμένη πίσω από τις κουρτίνες του σπιτιού, δυσκολεύομαι να ζήσω. [...] Είμαι μια πρωταγωνίστρια ξεχασμένη στη σκηνή ενός άδειου θεάτρου χωρίς θεατές και με τα φώτα σβηστά》

Οι ακραίες συνθήκες τείνουν να παραμορφώνουν τα γεγονότα, να αλλοιώνουν τους χαρακτήρες και να προβάλουν απροκάλυπτα όλες τις παθογένειες που εκκολαπτόταν αθόρυβα στον κοινωνικό ιστό της καθημερινότητας και της συνήθειας.

Οι ακραίες συνθήκες δυστοκούν και αυτό που συνήθως γεννάνε είναι είτε τέρατα είτε αγγέλους. Είναι δύσκολο κάποιος να παραμείνει άγγελος μέσα σε έναν κόσμο τεράτων, αλλά πάντα μπορεί να επικαλείται την ευαισθησία της παιδικής ηλικίας και την αγνότητα της άγνοιας που αυτή ενέχει, προσπαθώντας να αντλήσει καθαρή ματιά και ψυχικό σθένος.

Ο Έντζο (θυρωρός) μυρίζει τα άγρια δάση της πατρίδας του μέσα στα τακτοποιημένα παρτέρια της πολυκατοικίας που περιποιείται, συγκρίνει τον φόβο της αρρώστιας με εκείνον της φυγής, αγαπά χωρίς όρια όποιον βρίσκεται γύρω του, χωρίς να κρίνει και να θέτει όρους, καθώς δεν έχει άλλη επιλογή για να μπορέσει να ισορροπήσει μέσα στο καθεστώς φόβου που κυριαρχεί στην άναρχη, πλήρως ελεγχόμενη και σκοτεινή πραγματικότητα που τον περιβάλλει.

Στο τέλος αυτό που μένει στον καθένα είναι μόνο ο εαυτός του, ο οποίος εμπεριέχει και τα δύο πρόσωπα (καλό-κακό) απόλυτα ταυτισμένα και άρρηκτα δεμένα, και μένει σ' εσένα τον ίδιο να αποφασίσεις πού ανήκεις.

Βαθιά τρυφερή, ανθρώπινη και γήινη, με σύνθετη σκέψη και ζωντανή, άμεση γραφή, εναλλασσόμενη αφήγηση, πότε πρωτοπρόσωπη και πότε τριτοπρόσωπη, αυτή η μικρή νουβέλα περιέχει όλα τα στοιχεία που την καθιστούν ιδιαίτερη στο είδος της και αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη της στην ψυχή του αναγνώστη.