1923: Ο ξεριζωμός μιας θρακιώτικης οικογένειας από το Μεγάλο Ζαλούφι της Ανδριανούπολης. Το άδικο χορταίνει από αίμα, προσφυγιά και ξενιτιά στις πολύπαθες ακριτικές περιοχές της Ελλάδας.
Πρόσωπα, μεταβάσεις κι ο έρωτας του ονείρου αναλύονται σε μια συμφωνία ποιητικού και πεζού λόγου. Τα συναισθήματα πάλλονται καθώς τα γεγονότα που φτάνουν μέχρι το σήμερα εκτυλίσσονται με κοινό άξονα τις απώλειες. Αυτές σηματοδοτούν και τις αντιφάσεις – συντμήσεις ανάμεσα στον πόνο και στη χαρά, στο θάνατο και στην ελπίδα, τις συντεταγμένες της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος δοκιμάζεται μέσα από τις απώλειές του, που ακόμα και σε καιρό ειρήνης μετουσιώνεται μέσα από την οδύνη τους, καθώς αγωνίζεται να συμφιλιώσει τα γενεσιουργά στοιχεία της ιστορικής του μοίρας με το διαρκώς μεταβαλλόμενο υπαρξιακό του γίγνεσθαι.
Το βιβλίο «Κάθε φορά ουρανός» είναι ένα πέρασμα από το επίγειο στην αιωνιότητα. Στους στίχους και στις αφηγήσεις βρίσκεται η ταύτιση μας με τον άνθρωπο που ταξιδεύει στην ιστορία και ενηλικιώνεται ως τραγικός ήρωας μέσα από τις απώλειές του, μέσα από την πίστη του στις πανανθρώπινες αξίες και την ελπίδα του για ένα ειρηνικό αύριο.