Η ώρα στον κόσμο είναι πέντε και θα συνεχίζει κάθε μέρα να περνά ο δείκτης του ρολογιού στις πέντε μέσα από την καταγραφή ιστοριών που μου τις αφηγήθηκαν στόματα που ήθελαν να τις βγάλουν από το σκοτάδι και την αφάνεια. Ιστορίες που ξύπνησαν οι σκληρές μνήμες μιας δύσκολης παιδικότητας, όπως τα σανδάλια που δε φορέθηκαν και πολύ, η ξαδέρφη που ήξερε το δρόμο της, ή μιας σκληρής καθημερινότητας όπως η νταντά, η ζαχαροπλάστης, το παγκάκι αλλά και η χρυσή καρέκλα, ο κύκλος του κάκτου, η βαλτόπαπια και η γίδα που θα στοιχειώνει ακόμη και σήμερα μετά από τόσες δεκαετίες ένα μικρό ορφανό. Ιστορίες μιας αθωότητας που χάθηκε για πάντα στο κύμα, όπως το φανάρι και το ολοκαύτωμα. Ένας μπαλτάς που κρύβει μια απίστευτη ιστορία βίας αλλά και επιβίωσης. Ο καπετάν Αόρατος, ένα χρέος που έπρεπε ν’ αποδοθεί. Από την άλλη η αγάπη που δεν είναι συναίσθημα αλλά θυσία και μια επιστροφή που θα μας θυμίζει το δρόμο και την αιώνια κίνησή μας προς την ελευθερία της σκέψης και έκφρασης.