ΠΟΙΗΜΑ

21-10-2016 Έργο 25 αρ. 44

Ένα παλιό ξερό πηγάδι.

Μέσα σ’ αυτό, ένας φόρκυς κατοικούσε

Και ανάδευε νερά συχνά.

Δεν είχε τι να φάει

Μα ήπιε όλο το νερό, κι αυτό τον ξέρασε.



Μια αρχαία ξεραμένη θάλασσα.

Σ’ αυτή την θάλασσα πολλές φορές

Μια ράφτρα έκανε μπαλώματα.

Την έφθειρε, και φθάρθηκε κι αυτή.



Ένας αγέννητος αγριεμένος ουρανός.

Κι αυτός, επίσης, έτρεφε χίλια παιδιά.

Τα πεντακόσια κεραυνοί, τα υπόλοιπα βροντές.

Γρήγορα, απ’ την κούραση, γοργά θενά πεθάνει.

Καθήστε όμως ακόμα! - Ας γεννηθεί…



Ένας τωρινός καπάτσος ποιητής.

Στον ποιητήν αυτόν, έλαχε κλήρος

Κι ατέλειωτος θεωρείται.

Ας πέσει στο παλιό ξερό πηγάδι,

Αρχαία ξεβαμμένη θάλασσα,

Αγέννητον αγριεμένον ουρανό:

Ένας τωρινός καπάτσος ποιητής…