ΣΕΡΕΝΑΤΑ Νρ.27

2-7-2017 Έργο 28 αρ. 14

Η νύχτα πέφτει, αμαρτωλή,

Κι είναι της κόλασης παιδί,

Η κάθε νύχτα.

Γιατί απ’ την κόλαση οι καπνοί:

Αυτοί σκοτίζουνε τη γη

Βγαίνοντας απ’ τα χάσματα

Τα υπόγεια, με τεχνάσματα.

Αυξάνονται, πυκνώνουνε,

Σκότος εξαπολύουνε,

Και τέλεια μας σκοτώνουνε.



Στις σερενάδες των αυλών

Βακχιάζω εγώ, στα βράδια μου,

Μουσικά. Των αμαρτωλών

Καπνών εισπνέω τη χόβολη

Και σατανογυναίκες

Μαυλίζω και βατεύω,

Την αμαρτία γυρεύω.

Μα, ομολογώ το σφάλμα.

Αυτό είναι κάποιο άλμα.



Ωστόσο, δεν υπόσχομαι.

Οι θηλυκοί αυτοί δαίμονες

Πάντα θα με κατέχουνε.

Πάντα θα με συντρέχουνε,

Και, σαν πλησιάσει ένα πρωί

Θα με ρουφήξουνε στη γη.