Η Μοίρα των ζώων είναι μια ποιητική πρόζα σε δεκατρία αποσπάσματα. Οι αισθήσεις και οι υλικές υφές του κειμένου το συγκροτούν ως αεικίνητο τοπίο εντάσεων. Μέσα από σπείρες και επαναλήψεις, η γραφή ξετυλίγεται γύρω από τον εαυτό της για να συνθέσει μια φωνή που ανιχνεύει τα σημεία ενός κόσμου υπό διαρκή μεταμόρφωση. Κάποτε ένα κάλεσμα προς την εξερεύνηση ενός αινίγματος, άλλοτε μια συγκαλυμμένη αποκάλυψη, η Μοίρα των ζώων ολοένα ακροβατεί υπακούοντας σε έναν εσωτερικό μουσικό ρυθμό και καταφάσκοντας το κυλιόμενο πεπρωμένο των πραγμάτων.

«Είναι όλα τόσο όμορφα θα μπορούσα να δακρύσω θα μπορούσαμε να δακρύσουμε. Τίποτε δεν είναι λάθος εδώ δεν πρέπει να ντρέπεται κανείς για τίποτε. Χώμα σαν τροφή και συνάντησα ένα πηγάδι σαν άβυσσος όπου τα πάντα πέφτουν βρίσκονται στη σωστή τους θέση έριξα ρίχνω τον κουβά ασταμάτητα αυτό που ανεβάζω πάντα το ίδιο αλλαγμένο πάντοτε υλικά εύπλαστα σχεδόν άμορφα σαν χώμα. Είναι οι περίεργοι ήχοι και τα μικρά πλάσματα παραμονεύουν κι αυτό το άλλο είδος γύμνιας επιτέλους σαν βαθιά ανάσα που το στήθος πάλλεται έξαλλο όπως αγαπημένα ζώα, είναι πλήρης αποχή πλήρης κάποιες φορές απ\' ό,τι υπήρξαμε είναι που κάποιες φορές σηκώνω το χέρι μου ψξλά και κατεβαίνει γεμάτο πλούσιο. Ίσως θα φύγεις θα φύγεις σαν φύλλο κι εγώ εκτίθεμαι σαν ρίζες πάντα μα όλα είναι στη σωστή τους θέση. Καταλαβαίνω παρατηρούμε πως με παρατηρείς ήπια ακατανόητα. Υποψιάζομαι πως αγαπάς τα μικρά πλάσματα σαν ευλογία. Φωνάζεις εγκληματίας αλλά καθόλου εγκληματίας: πρέπει να συναντήσεις ν\' αποφασίσεις επιτέλους ότι αυτή είναι η μοίρα των ζώων.»