Πάντα νοσταλγώντας το παρελθόν, πάντα με φόβο του θανάτου, προορισμός και κατάληξη των παρατηρητών είναι ο χώρος της ακινησίας. Χωρίς την έξαψη των πρώιμων ανακαλύψεων, άνθρωποι και τοπία ξεφεύγουν από τα χέρια τους όταν αυτά επιχειρούν να αγγίξουν και τοποθετούνται σταθερά στην απόσταση από την οποία είναι οριακά δυνατό να φτάσει η οσμή της ουσίας τους.
Χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια επίσημη ανακοίνωση, πλέον υπάρχουν πέρα από τα όρια ενός νοητού διαστήματος — μεταφυσικού ισοδύναμου ενός θαλάμου αισθητήριας απομόνωσης.