Η αιχμαλωσία ως απότοκο του πολέμου είναι ζήτημα με πολλές διαστάσεις. Στο βιβλίο οι αιχμάλωτοι ξεκινούν τη διαδρομή τους τον 6ο αιώνα, όταν η στάση απέναντί τους, όπως είχε κληροδοτηθεί από τον ρωμαϊκό κόσμο, άρχισε να αλλάζει και φτάνει μέχρι την εποχή κατά την οποία τα αλλάγια με τους Άραβες είχαν γίνει συχνή πρακτική. Μελετάται η στάση του Βυζαντίου προς όλους τους γείτονές του και δίνεται έμφαση στα ανατολικά σύνορα, όπου ανατέλλει και εξαπλώνεται ένας ιδιαίτερα ισχυρός αντίπαλος. Για τον αναγνώστη που επιθυμεί να μελετήσει τις αλλαγές που συντελέστηκαν στην βυζαντινή αυτοκρατορία σε σχέση με την εξάπλωση των Αράβων, η περίπτωση των αιχμαλώτων και της απελευθέρωσής τους είναι ιδανικό πεδίο έρευνας διότι αναπτύχθηκαν ενδιαφέρουσες διπλωματικές πολιτικές αλλά και το αίσθημα της κρατικής ευθύνης απέναντι στο άτομο. Μια κατάσταση μεταβατική και αμφίβολη όσο και η αιτία που την προκαλεί επιβεβαιώνει πως ο πόλεμος είναι φαινόμενο κοινωνικό εκτός από πολιτικό. Με μια τέτοια προσέγγιση, στην παρούσα μελέτη διερευνώνται ερωτήματα σχετικά με τη νομοθεσία, τη διπλωματία, τον ρόλο της Εκκλησίας αλλά και της χριστιανικής κοινότητας απέναντι στους αιχμαλώτους πολέμου. Παράλληλα, φωτίζονται στοιχεία από την προσπάθεια επιβίωσης των αιχμαλώτων που υφίστανται εκτός από γεωγραφική και κοινωνική μετατόπιση.