Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Φελίσια. Η Φελίσια ζούσε με τους γονείς της σε ένα παραθαλάσσιο χωριό που φημιζόταν για το παλιό του κάστρο και τις ωραίες ακρογιαλιές. Εκεί, στη θάλασσα, ζούσαν και οι λαμπυρίδες του βυθού. Όλοι στο χωριό ήξεραν πως μπορείς να μιλάς στις λαμπυρίδες του βυθού κι αυτές να ακούν! Όσο πιο πολύ μιλάς στις λαμπυρίδες τόσο πιο πολύ ανακουφίζεσαι. Νιώθεις ελευθερία, γαλήνη. Όσο πιο πολύ εκφράζεις τα συναισθήματά σου τόσο πιο πολύ φωτίζεσαι. Μια αισιόδοξη, θετική και πραγματοποιήσιμη προοπτική ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ο εαυτός του μέσα από τη διαδικασία αναγνώρισης και αποδοχής των συναισθημάτων του.